Czerwony Kapturek i uciekające ziemniaki.

Dziś był bardzo trudny dzień i stresujący. I nie mam już siły liczyć kalorii.

Ale trzymałam się i nie jadłam wiele bo nawet nie było kiedy. 

Śniadanie lekkie zjadłam, potem drugie a obiad na raty. Mąż i chłopcy zasiedli do stołu a tu jak na złość część ziemniaków się upiekła a część nie. A babci chciałam jeszcze ciepły obiad zanieść. Zdjęcie posiłku cyknąć, ale szarańcza przyłaziła głodna do kuchni i już jakieś cukierki zaczęła wyszukiwać. To się musiałam ogarnąć. Wzięłam i wybrałem te upieczone ziemniaki, rozdzieliłam po chłopakach, dorzuciłam po mięsku i sałacie. I zanim zdążyłam babci naszykować to już starszy syn stał z talerzem i o kolejne mięso prosił. Dobrze, że jak piekę to hurtowo. Moje ziemniaki zostawiłam w ciepłym piekarniku żeby doszły jak wrócę, szybko zjadłam samo mięso - bo inaczej na pewno zniknęłoby w małych gardełkach. Poszłam jak Czerwony Kapturek do babci, przez las wielki zwany chodnikiem i minęłam kilka klatek i sąsiadek wysiadujących pod blokiem. Brzuch wciągnęłam żeby zauważyły, że kilogramów mniej.

Gdy wróciłam chłopaki najedzeni siedzieli, młodszy dojadł po starszym. A ja poszłam zjeść moje ziemniaczki i zdjęcie zrobić i coś tam cyknęłam, chciałam jeszcze jedno zrobić ale nagle w kadrze ujrzałam małe rączki i moje ziemniaki poszły sobie i zniknęły. Nie wiem jak on to robi, zjada więcej niż ten starszy, zjada nawet więcej niż dwoje trzylatków. I nie widać po nim, Do tego na każdej wizycie lekarskiej słyszałam, że za mało waży. A on jak widzi jedzenie to piszczy, droga z kuchni do pokoju za długa, ma być już, natychmiast.

O ciężkich sprawach pisać nie będę bo tu w końcu o odchudzaniu piszę i lekkiej diecie.

 I tak kolacji w sumie nie zjadłam (nie licząc samotnego kawałka rogalika) bo poszłam się uczyć do sąsiadki. Dziś ćwiczyłam umysł a nie ciało ale kalorii i tak spaliłam sporo. 

Jutro policzę ile zjadłam i wrzucę banalny przepis na ziemniaki.